Ti e di,
në fund të fundit më duhet të them faleminderit,
ti më mësove shumë…
Të lypësh dashuri nuk ja vlen,
se mbledhja e thërrimeve të asgjësë nuk e ngop urinë.
Më mësove se nuk mund të japësh gjithmonë, sepse nëse marrësi nuk është gati të vlerësojë, ata do të përfundojnë duke zhvlerësuar gjithçka që bëni dhe atë që jeni.
Se ka më shumë dinjitet të bërtasësh sesa të dorëzohesh në kërkim të arsyeve.
Që nuk mund t’i tregosh dikujt ngjyrën e plagëve të tua, të cilat mbeten të gjalla nën lëkurë,
nuk mund ta bësh të qartë se sa dhimbje fshihet pas një buzëqeshjeje dhe sa bujari në një heshtje të detyruar.
Ti më mësove se nuk ka asnjë mënyrë tjetër për ta jetuar këtë jetë përveçse duke u bërë vetvetja, duke kultivuar atë që jam, duke zgjedhur çdo ditë të ngrihem dhe të shkëlqej.
Se vetmia është një vend pafundësisht më mikpritës sesa shoqëria e gjykimit,
se nuk ka nevojë të mbash mëri,
sepse secili duhet të bëjë udhëtimin e tij.
Dhe kjo është ajo që unë do të bëj akoma.
Jashtë zonës së hijes në të cilën njerëzit si ti mund të më detyrojnë, jashtë kufijve në të cilat do të doje të më mbyllje.
Për shkak të kësaj,
pavarësisht gjithçkaje,
Unë ju falënderoj.
Dhe me buzëqeshjen time më të mirë,
Unë vazhdoj.
Margherita Roncone
Jeto I Lumtur.al
