Një ndjenjë e re – që zemrën peshë ma mban,
sërish nga gjumi nesër do më zgjojë,
do të harroj çdo gjë që ne na ndan,
e atëherë çdo gjë do na bashkojë.
Kufijtë e ndarjes e të dashurisë,
si fije peri-krejt të holla janë,
ndaj dhe dilema rron mes njerëzisë,
kur të dy ndjenjat rriten pranë e pranë.
Dhe njëra-tjetrën natë e ditë ushqejnë,
në një mënyrë krejt të rastësishme,
sot njeri-tjetrin për vdekje urrejnë,
nesër shkrihen në puthje të magjishme.
Mes njëra-tjetrës kufi të saktë s’ka,
se zemra s’mund të ndahet me kufi,
kur ndez e shuan zjarre të mëdha,
kur rrit urrejtje edhe dashuri.
Nuk shkroi më kot poeti i lavdishëm:
“Urrejtja është zjarr’ i dashurisë,
tërmetet s’janë nga ‘to më të fuqishme,
të dyja tok-motor i njerëzisë”.
Kaq kam mësuar unë nga kjo jetë,
jo thjesht për faktin se më la rinia,
po Bota krejt lëviz-në të vërtetë,
o nga urrejtja-o nga dashuria.
Dhe-për të tjerët-ndoshta mund të vlejë,
ajo që mbi të bardhë u shkrua me bojë:
“Një zemër që s’ka forcën të urrejë,
nuk ka fuqi as të dashurojë!
Jeto I Lumtur
