FRAGMENTE NGA “TENXHERJA” – AGRON TUFA!

Pushtetet që na shoqërojnë që nga vegjëlia, derisa fillojmë të piqemi, janë tre: pushteti i Atit, pushteti i Rrugës dhe pushteti i Shtetit. Pushteti i parë, i Atit, të ndihmon të ngrihesh në këmbë, të ecësh vetë dhe të zgjedhësh Rrugën tënde. Ai që i bishtnon këtij pushteti dhe përpiqet të çlirohet prej tij, bie në pushtetin e Rrugës. Pushteti i Rrugës të mbllaçit dita-ditës dhe pa e kuptuar, herët a vonë të lë në duart e pushtetit të Shtetit. Nëse pushteti i Rrugës të mbllaçit, atëherë pushteti i Shtetit të gëlltit, duke të fshirë nga faqja e dheut. Dy pushtetet e para i provova. Mos e dhëntë Zoti të bie në pushtetin e tretë, pasi prej andej nuk ka më kthim. Prandaj unë u ktheva nga pushteti i Rrugës dhe tani duhet të fitoj pushtetin e Atit, derisa të gjej Rrugën time. Gjithë pushtetet e tjerë janë të rrejshëm, të dëmshëm e fatalë. Vetëm Ati është i pakonkurueshëm, pasi për sakrificat e Tij, ai nuk kërkon asnjë shpërblim. Ndërsa pushteti i parë sakrifikohet për ty, dy të tjerët të sakrifikojnë”.
Im atë është ndërtues shtëpish. A e di vallë ai se çfarë çatie e ndërlikuar është çatia e një fëmije? A mund të gjendet vallë në gjithësinë e paanë një çati aq e brishtë e aq e ndërlikuar sa çatia e një koke kaçurrele?
Cili instrument në botë qenka më i përsosur e më i thyeshëm se sa çatia e një ferishtjeje, që mëton të shëtisë e të vërë në veprim tempullin e tij shëtitës? Si mund ta prishësh, ta shkatërrosh këtë çatizë, më të ndërlikuarën në kozmos? Nuk ka kuptim, nuk ka hon që e nxë këtë krim, prandaj mendoj se kjo botë është përshirë tejpërtej nga debilizmi.
Ditë për ditë përvidhesha në tavanin e plevicës dhe i gëzohesha thesarit. Nuk dija, nuk vendosja dot cilin libër të lexoja më parë. Kështu, për një kohë të gjatë, nisja disa libra njëherësh. Por nuk mund ta mbaja lumturinë vetëm për vete: ishte shumë e madhe për t’u përballuar vetëm për vetëm.
– A ban me dalë jashtë, or shoku pulic? – pyeti, gjoja me edukatë, Beni.
Ai u hoq mënjanë dhe ne dolëm, por prapë po qëndronte në derë.
Atëherë Beni hoqi drynin me çelësin e ngulur në të dhe ia zgjati policit.
– Ç’e dua? – tha ai.
– Ku ta di unë? – tha Beni. – Mendova mos të pëlqen të shohësh bagëtinë si hanë… meqë nuk po shkulesh nga dera. Si të duash… Por po më pyete mua, më mirë lëri të hanë vetëm, se i kemi bagëti me namuz, or pulic. U vjen zor i madh me hangër në sy të një të huaji.
– Pse? – pyeti polici, duke dalë jashtë pragu.
– Si pse? – tha Beni, ndërsa po ndrynte derën. – Po të thashë më parë… I kemi bagëti me namuz të madh e druaj se nuk hanë pa i thanë jabanxhiut “Hajde bujrëm! Ulu me ne në grazhd, shoku pulic!”.
Kësaj radhe unë kukurisa me zë të lartë e të papërmbajtshëm.
Polici tha:
– E paske gjuhën të rëndë e të gjatë, ti mistrec! Do të ta shkurtojmë ne, mos ki merak.
E kapa Benin nga brryli, që të mos fliste më. Por Beni nuk ma vari:
– Unë nuk të ofendova, or shoku pulic! Do t’i them shefit… Po meqë ra fjala, sa të rëndë e të gjatë e kam gjuhën dhe si e mat zotrote, me metër a me kile?
Po hynim brenda dhe polici nuk foli më.