dergjet në fundin e një pusi. Ka kaluar shumë
kohë që nga dita kur dhashë shpirt dhe
zemra më ndali sërrahuri, por askush, përveç
vrasësit tim të poshtër, nuk i di ato që kam
hequr. Ndërsa Ai, maskarai i pafytyrë, për t’u
siguruar nëse kisha vdekur ose jo më përgjoi
frymëmarrjen, më mati pulsin dhe pasi mëë
goditi me shqelm nëfiyt, më barti gjer te
gryka e pusit e më lëshoi nëfundin e tij.
Kafka e kokës, e bërë shoshë nga goditjet me
gurë, mu coptua edhe më keq kur u përplas
pas blloqeve të gurta: fytyra, faqet, balli, u
shtypëne shpërfytyruan, kockat mu
shkërmoqën dhe nga goja mëshpërthyen
currila gjaku.
Gruaja dhe fëmijët po më kërkojnë. Vajza,e
cila po tretet së vajtuari, nuk i ndan sytë as
edhe për një çast të vetëm nga porta e
avllisë. Të gjithë e kanë gozhduar vështrimin
te rruga, te pragu i derës.
A thua jane duke me pritur akoma te porta,
nuk jam shumë i sigurt për këtë. Ndoshta,
tashmë, janëmësuar me mungesën time, sa
keq! Njeriut, kur është këtu ku n dodhem unë
tani, i duket sikur jeta që la pas rrjedh njëlloj
si ditët që shkuan. Para se të lindja unë
ekzistonte diku një kohë që nuk kishte as
fillim as fund. Edhe tani pas vdekjes më ndjek
e njëjta kohë e pacakë! Kur isha në jetë as që
më shkonte mendja për gjëra të tilla, jetojai
lumtur dhe pa e vrarë mendjen nën aureolën
e dritës së tkurrej midis dy kohëve të errëta.
kuptoj vetëm tani: isha dekoratori më i mirë
në atelienë e padishahut dhe s’kishte një të
dytë që të mund tëmë konkurronte. Me
punimet që bëja jashtë ateliesë fitoja rreth
njëqind akçe në muaj. Sigurisht që të gjitha
këto e bënë vdekjen time akoma më të
pashmangshme.
