Ata takoheshin vetëm fshehurazi nga njerëzit, tamam si hajdutë!
Mos vallë jeta e tyre ishte shkatërruar?
-Po rri tani! – tha ai.
Gurovi e dinte se dashuria e tyre do të mbaronte shpejt, por se kur, s’dihej. Tani që Anna Sergejevna ishte lidhur më fort me të dhe e adhuronte, ishte e kotë t’i thoshte se e gjithë kjo do të merrte fund një ditë, madje dhe po t’ia thoshte ajo as që do ta besonte.
Ai iu afrua dhe e kapi për supesh për ta përkëdhelur, por në këtë kohë pa veten në pasqyrën kundruall. Koka e tij kishte filluar të thinjej. Ai habitej me veten, që vitet e fundit ishte plakur dhe kishte humbur hijeshinë e parë. Supet e saj, të cilat ai i kishte prekur lehtë, ishin të ngrohtë dhe dridheshin. Gurovi ndiente mëshirë për jetën e saj, që ishte akoma kaq e ngrohtë dhe kaq e bukur, por që ishte gati të venitej e të vyshkej si jeta e tij. Përse ajo e donte aq shumë?
Grave ai përherë u dukej jo ashtu siç ishte, por prapë ato e donin. Në të vërtetë ato nuk dashuronin atë, por njeriun që kishin krijuar në fantazinë e tyre, atë që kishin kërkuar me lakmi gjithë jetën. Dhe kur e kuptonin gabimin e tyre, ato prapëseprapë e donin. Koha kalonte, ai njihej, afrohej, ndahej, por asnjëherë s’i dashuronte, bënte çdo gjë që i pëlqente, por vetëm në dashuri nuk binte.
Dhe vetëm tashti, kur koka kishte filluar t’i zbardhej, ai dashuroi siç duhet, dashuroi me të vërtetë, për të parën herë në jetë.
Jeto I Lumtur
