Një trup gruaje ; Ryunosuke  Akutagawa 

Duke parë avancimin e ngadaltë të pleshtit, Jang mendon për jetën dhe bëmat e atyre krijesave. “Një pleshti i duhet një orë për të arritur një vend që nuk është as tre hapa larg nesh, largësi që nuk është më shumë se sa gjatësia e një shtrati. O Zot, sa e lodhshme do të ishte jeta ime, nëse do të kisha lindur plesht… ”

I pushtuar nga këto mendime, atij nis t’i errësohet vetëdija dhe, pa e kuptuar, zhytet në humnerën e thellë të një ekstaze të çuditshme, që nuk ishte as ëndërr dhe as realitet. Në mënyrë të paperceptueshme, pikërisht kur zgjohet plotësisht, i habitur, ndjen se shpirti i tij kishte depërtuar në trupin e pleshtit, i cili, tërë atë kohë, i tërhequr nga një erë e athët djerse, lëviz ngadalë nëpër shtrat. Gjithsesi, nuk është kjo e vetmja gjë që po e huton, edhe pse është një situatë aq misterioze saqë, prej habisë së madhe, ai nuk po del dot andej.

Gjatë rrugës ngrihet një mal i lartë, forma e të cilit, pak a shumë e rrumbullakosur, ndërpritet nga maja e saj si një stalaktit, që më tutje i humbet nga sytë dhe që pastaj zbret drejt shtratit ku gjendet. Baza gjysmë e rrumbullakët e malit, ngjitur me shtratin, ka pamjen e një shege flakë të kuqe sa që i duket si një topth zjarri mu në gji të tij. Me përjashtim të kësaj baze, pjesa tjetër e malit harmonik është e bardhë, e përbërë nga masa bore ose prej një lënde të yndyrshme, të butë dhe të lëmuar. Sipërfaqja e gjerë e malit, e larë në dritë, jep një shkëlqim pak të qelibartë që lakohet drejt qiellit, si një hark me bukuri të rrallë, ndërsa shpati i tij i errët shkëlqen si ajo bora kaltërosh nën dritën e hënës.

RYUNOSUKE AKUTAGAWA

Jeto I lumtur.al