Merr lajme ekskluzive
Doni të informoheni të parët për lajme ekskluzive? Bashkohuni me grupin tonë duke klikuar këtu
Që prej shfaqjes së Covid-19, është shfaqur termi “quarantine breakup” (ndarja e karantinës). Termi, i përdrour për të përshkruar atë që duket si një sasi disproporcionale e marrëdhënieve që u shpërbënë gjatë Covid-19 (veçanërisht gjatë karantinës ose vetë-izolimit), u është bashkangjitur miqve, familjes dhe çifteve që kanë vendosur të ndahen. Por, a është rritur vërtet shkalla e numrit të ndarjeve përgjatë pandemisë, apo është thjesht një efekt psikologjik?
Ndonëse gjithçka nisi si shaka dhe meme, avokatët e divorcit në Wuhan raportuan një rritje afërsisht prej 30% të divorceve në mars të 2020-ës, kur përfundoi vetë-izolimi i tyre, por vunë në dukje se kjo mund të ketë qenë për shkak të një numri të madh të kërkesave për divorc, para -karantinë.
Sidoqoftë, sipas një artikulli të botuar nga National Law Review në mes të tetorit, “deri në prill [të vitit 2020], interesi për divorc ishte rritur tashmë me 34% në SHBA, dhe çiftet më të reja kishin më shumë gjasa të paraqisnin kërkesën për divorc. 20% e çifteve të sapomartuar prej 5 muajsh ose më pak kërkuan divorc. Kjo shifër ishte 11% në 2019-ën.”
Ajo që është interesante, është se koha këtu përkon me rezultatet e gjetura në hulumtimet e botuara në 2016 që tregojnë se nivelet e divorcit priren të jenë sezonale, duke arritur kulmin në mes të marsit dhe në gusht. Për më tepër, sipas një studimi të ri bazuar në informacionin demografik të 5 shteteve në SHBA, nivelet e divorcit kanë rënë gjatë pandemisë, duke shkuar nën normat e parashikuara bazuar në të dhënat e viteve të mëparshme.
Nëse është kështu, atëherë si lindi fenomeni i perceptuar “ndarje karantine”?
Fenomeni mund të jetë një lojë; një efekt psikologjik që ndodh kur kombinohen ato që i kushtojmë vëmendje (e njohur si “vëmendje selektive”) dhe prirja jonë natyrale për të kërkuar informacion që konfirmon besimet tona tashmë ekzistuese (i njohur si “paragjykimi i konfirmimit”). Me fjalë të tjera, ne kemi një prirje të natyrshme për të besuar se ka një frekuencë më të madhe të çfarëdo qoftë asaj që po i kushtojmë vëmendje.
Pra, qenka e gjitha një iluzion? Pak a shumë.
