Të gjithë e dimë se nuk ka qenie njerëzore që nuk gabon. Sidoqoftë, vërejmë se shumë prej nesh reagojnë në mënyrë fëminore kur bëjmë një gabim ose kur na vihet në dukje, kërkojmë justifikimin se gabimi është bërë, ose mund të acarohemi ose të zemërohemi.
Për çfarë jemi vërtet të zemëruar? Me gabimin që bëmë, me personin që na e vuri në dukje, apo me veten tonë?
Çdo gabim mund të krijojë një pikënisje që ai të mos përsëritet, por që diçka e tillë të ndodhë, së pari duhet të shohim përgjegjësinë tonë dhe çfarë më mirë mund të kishim bërë nga pozicioni ynë, apo çfarë më mirë mund të bënim herën tjetër. Gabimi është një nga fjalët më të keqkuptuara dhe është lidhur me uljen e personalitetit dhe aftësive tona, por nuk është ashtu.
Superioriteti është të pranojmë gabimet tona dhe t’i korrigjojmë ato dhe jo në mbulimin e tyre, apo në kërkimin për të zhvendosur përgjegjësitë diku tjetër. “Po, kam bërë një gabim, nuk do ta përsëris”. Ndoshta kjo është përgjigja më e mirë për veten tonë, por edhe për personin që mund të tregojë një gabim apo të mërzitet me sjelljen tonë. “Kam bërë një gabim, por nuk është faji im, është faji i diçkaje tjetër”, nuk është një përgjigje e kënaqshme as për veten tonë dhe as për njerëzit tanë. Edhe nëse duhet fajësuar diçka tjetër, sigurisht që do të kemi një pjesë të përgjegjësisë.
Pa marrë parasysh nëse bie zilja e fëmijërisë së një prindi që mund të na korrigjojë në çdo gjë, pa marrë parasysh nëse nuk duam të pranojmë se gabojmë edhe një herë. Paqja brenda nesh do të vijë me mirëkuptimin dhe të menduarit e pjekur për gabimet tona. Kush dëshiron të bëjë të njëjtat gabime vazhdimisht dhe kush nuk dëshiron t’i korrigjojë ato?
Të mos harrojmë se njerëzit e suksesshëm dhe personalitetet e mëdha kaluan shumë gabime. Një fillim i ri, pa të njëjtat gabime është një fitore e vetes sonë, një nxitje e vetëbesimit tonë dhe një dominim i emocioneve tona. Ne e vëzhgojmë veten duke reaguar dhe ne gjithmonë korrigjojmë veten me dashuri për veten dhe njerëzit tanë.
